W ubiegłym tygodniu niczym mityczny Feniks wizja wspólnej Europy odrodziła się po raz kolejny, ważna i możliwa do zrealizowania. W istocie nawet przerażające słowo na F (federacyjna), tak długo pozostające poza dyskusją, powróciło jak nieproszony gość.
Jose Manuel Barroso - jego niedawne wystąpienie przed Parlamentem Europejskim oznacza punkt zwrotny w debacie. Wzywał on do stworzenia federacji państw narodowych Europy, ale co ważne, przemówienie zostało wygłoszone w wyjątkowo dobrym okresie dla euro i Unii Europejskiej. W ciągu zaledwie kilku dni kierunek debaty zmienił się w sposób fundamentalny.
Mamy teraz EBC całkowicie zdeterminowany, by utrzymać euro. Trzeba by brawurowego spekulanta, by zagrać przeciwko bankowi centralnemu, z nieograniczoną możliwością tworzenia pieniądza. Niemiecki Trybunał Konstytucyjny de facto dał rządowi zielone światło, by zrobić, co konieczne, w odpowiedzi na kryzys. Holenderscy wyborcy zdecydowanie odrzucili antyeuropejskie partie. Tworzenie paneuropejskich ugrupowań politycznych zapowiada większą demokratyzację Unii. Europejska, unia bankowa i europejski nadzór nad instytucjami finansowymi mogą być sposobem na rozwiązanie długoterminowych, strukturalnych problemów sektora finansowego. Kryzys w Grecji nie zniknął, ale wydaje się mniej niepokojący niż dotychczas. A jeżeli chodzi o przyszłość? Cóż, europejscy liderzy wychylili się nad przepaścią i nie spodobało im się to, co tam zobaczyli. Kryzys dał im i wyborcom okazję do zastanowienia się i rozpoznania przyrodzonej dynamiki globalizacji i przyszłego miejsca Europy w nowym światowym porządku.
W dającej się przewidzieć przyszłości Europa będzie miała nową konstytucję i wzmocnioną Federację Europejską. Kryzys daje nam wszystkim znaczącą możliwość nauczenia się czegoś, co zawsze powtarzam swoim studentom, kiedy pojawia się problem. Koszt był wysoki, ale będąc niepoprawnym optymistą, posunę się do stwierdzenia, że jesteśmy świadkami początku końca eurokryzysu i początku nowej Unii Europejskiej, ukierunkowanej na przyszłość.
Timoty Clapham to jest jednak gość. Taka ekonokomiczna kołatka i belka w jednym. Za naszych czasów takich wykładowców nie było. Zresztą studentów łykających jak pelikany też nie. Pelikanów też nie. Co najwyżej Zenith.
Jak on to wszystko wyczuwa, że tak wszystko będzie? Jak on to wie, że to początek końca a nie koniec początku? Zupełnie jak by sam ten koniec czuł.
No ale jakoś to wie i śpieszy się by ten koniec wieszczyć światu. Bo dobry wieszcz musi być pierwszy w wieszczeniu. W tym wyścigu nie ma nagród za drugie miejsca.
Faktycznie z taką determinacją żaden kryzys nie ma szans, szczególnie gdy przeciw niemu wzywa tak wielki marksista i unijny wizażysta jak Emanuel Baroso. Z rozmachem, jak na fundamentalistę przystało konstruuje fundamenty fundamentalnej zmiany dla nowej Unii. Na naszych oczach spod pióra wieszcza wychodzi nowe dzieło "Pan Emanuel".
Jak teraz wszystko ruszy z kopyta. Byki giełd porwą po raz wtóry Europę ku wielkiej fieście hiszpańskiej korridy. I jak będzie pięknie, kolorowo. Wszystko w barwach tęczy. I nadzieja, wszędzie nadzieja. Oburzeni przemienią się w odurzonych. I euforia. I cudownie, po prostu cudownie.
I nie podniesie się już łeb hydry kapitalizmu. Bo kto wygra z bankiem któremu nadano taką moc, że umie tworzyć pieniądz? Jak Bóg, który potrafi stworzyć coś z niczego. No kto? Nadano mu moc a niemiecki Trybunał nietschem Benny Hill przyklepał całość jak łysinę staruszka.
Za te nowe, świeżutkie i pachnące pieniążki kupimy sobie wszystkich dla federacji. I jeszcze nam starczy na Amerykę.
A gdy już się sfederujemy to już pójdzie z góki - wszystko będzie się dało swobodnie centralnie zaplanować i wdrożyć. I wreszcie udowodnimy jak bardzo mylił się Hayek.
LINK: Timothy Clapham - Jak być wizjonerem na kredyt, czyli poradnik chłopka roztropka
